Dilimizde ‘iyi gün dostu’ şeklinde eleştirel bir ifade vardır. Bunun karşıtı olarak ise ‘kötü gün dostu’ tamlaması kullanılır. Yani; zor günlerde yanımızda olan, düştüğümüzde bizi kaldıran kişi. Zor günlerde belli olur ‘gerçek dostlar’. Ve deprem zamanları, zor günlerdir. Düşersiniz, yıkılırsınız, yaralanır hatta ölürsünüz.
Bir kalabalığın “tıyneti” böyle zamanlarda anlaşılır. Aile, arkadaş, komşu ya da millet mi, yoksa kuru kalabalık, kitle, yığın mı? Van depremi bize bir kez daha “millet” olduğumuzu gösterdi. Yardımlar, göz yaşları, el uzatabilme telaşları… Bunlar millet olmanın gerekleri. Kederde ve kıvançta beraber olmak. 7,2’lik kederde, bir ülke dolusu insanın yüreğinin hep birlikte atması.
Bir istisna dışında.
PKK.
Bu örgütün insanlıkla ilgisi olmadığını gösteren haller, zaten dağları aşmış durumda. Ama son yaptıkları kötülük, dağlardan da büyük. Yardıma giden insanların önünü kesmek... Araçlardaki yardım malzemelerini yağmalamak... Sırf insanlarda “devlet sizi yalnız bıraktı” algısını oluşturmak için. Sırf “ötekileşme psikolojisini” yerleştirmek için. Sırf, zaten var olan, deprem vesilesiyle daha da pekişen 'birlik-beraberlik duygusuna' engel olmak için. Yardımların önünü kesiyorlar. Büyük çoğunluğu Kürt kökenli insanlarımıza su, süt, ekmek, çocuk bezi, ilaç ulaşmasın istiyorlar.
Peki ya insanlara ne olacak?
Vanlılara, Ercişlilere, depremzedelere, yardım bekleyenlere.
PKK’nın hedefleri yanında (!) onların hiç önemi yok. Bombalar patlarken ölen sivillerin önemi olmadığı gibi. Kepenk kapatmadıkları için dükkanları bombalanan esnaflar gibi. Yurtlarına molotof atılan küçücük çocuklar gibi. Dershaneden çıkarken yanlarında bombalar patlatılan öğrenciler gibi. Yunuslar, Azralar, Rojdalar bir şey ifade etmiyor teröriste. Kirli rantlarının peşinde koşuyorlar.
Karakterlerinin gereğini yapıyorlar.
Yokluğa koşuyorlar.
18.2ºC
Ankara
