Serdar Kılıç, insan ve doğa arasındaki bağın yalnızca onunla bir olarak, sağlam bir şekilde korunup gelişebileceğini ifade ediyor. Doğayı dinlemek kendini dinlemekten geçiyor. Dağ evinde geçen günler ve tamamlanan günlük işler terapi niteliğinde uğraşlara dönüyor.