Kendi halkını bombalamayı reddeden Suriyeli pilot Al-Tatari, 70 yaşında özgürlüğüne kavuştu

Suriye`nin "en uzun süre tutuklu kalan mahkumu" olarak anılan Reğid Tattari, 1955 yılında Şam’da dünyaya geldi. Al- Tattari, 1982 yılındaki Hama Katliamı’ndan önce gözaltına alındığını özellikle vurguluyor.

Tutuklanma nedeni ise Suriye Hava Kuvvetleri`ne yeniden katılmayı reddetmesi ve rejim karşıtı söylemleri nedeniyle "itaatsizlik" ve "rejimi kışkırtmak" suçlamalarıydı.

Tattari, Suriye’deki birçok hapishanede kaldı; bunlar arasında özellikle korkunç koşullarıyla bilinen Tedmur Hapishanesi de bulunuyordu.

8 Aralık 2024 tarihinde, devrimci güçlerin rejimi devirmesinin ardından serbest bırakıldı. Toplamda 43 yıl ve 15 gün tutuklu kalan Tattari, yaşadıklarını şu sözlerle anlattı: “Evet, işkence gördüm ve ağır koşullarda yaşadım. Ama her şeye rağmen kendimle gurur duyuyorum. Çünkü insanın en önemli değeri, kendine sahip çıkmasıdır. Eğer insan kendisine sahip değilse, başkalarının oyuncağı olur.”

Tattari, o dönemde politik bilinçlerinin sınırlı olduğunu kabul ediyor. Ancak gençliklerinin verdiği coşkuyla rejimin baskıcı uygulamalarına karşı ses yükselttiklerini belirtiyor. Tutuklanmalarına neden olan olaylardan biri, iki arkadaşlarının Ürdün`e kaçmasıydı. Tattari ve arkadaşları, bu kaçışı teşvik ettikleri iddiasıyla suçlandı.

Tattari, Hama Katliamı`nın yalnızca bir şehirle sınırlı olmadığını, aslında Halep, İdlib, Şam ve Humus gibi birçok şehirde benzer olayların yaşandığını vurguladı. Hama’daki çatışmaların, rejimin silahlı muhalif güçleri tasfiye ettiği son büyük operasyon olması nedeniyle öne çıktığını söyledi.

43 yıllık tutukluluk süresince yaşadıklarını anlatan Tattari, özellikle Suriye’deki yol kontrol noktalarının halk üzerinde nasıl bir korku yarattığını şu sözlerle ifade etti: “Bir akrabamla telefonda konuşuyordum. Araba kullanıyordu. Birden sustu ve dedi ki, ‘Bir kontrol noktasına yaklaştık.’ Bu sadece Şam içinde yaşanan bir durumdu. Telefona bile bakmak yasaktı. Kontrol noktaları halkı sürekli bir stres altında tutuyordu. Bu korku, savaş cephesinde olmaktan bile daha kötüydü.”